Stranger.

I don't know, but I don't feel any regrets of being a stranger to once you known as a friend, it is just but an integral part of life.



Me: Ano ka? Stranger?
Friend: Trying to be.



Malungkot mawalan ng isang kaibigan, na dati lagi mo kasama kahit saan ka man magpunta, o kung nasaan man ang kasiyahan. Pero inaasahan ko na din ang ganyang mga bagay, dahil ako na mismo ang unang lumayo, ako na mismo ang unang nagbago. May magagawa akong paraan para bumalik ito, pero ayaw ko na din subukan dahil alam kong iba na ito kaysa sa dating pagkakaibigan. Iba na din ang ginagalawan kong mundo sa ginagalawan nilang mundo. Marami na ang pagkakaiba at marami na ang nagbago.

Di man gustuhin ngunit kailangan tanggapin na ganon na nga iyon, at ayaw ko na din naman makipagplastikan para lang mabalik ang dating samahan.

Those incidence that happen months ago may have ruined what I call friendship, and I personally don't liked what happened. Mahirap makipagusap sa taong di mo na talagang kilala, dahil isa na silang stranger sa iyong buhay.

Sa bandang huli, ako at sila lang ang makakapag-desisyon kung pwede pa bang maibalik ang dating pagkakaibigan o acquaintance na lang ang turingan niyo sa isa't isa. Mas pipiliin ko na lamang ang huli, di dahil napaka-selfish ko, ngunit dahil ito ang sa tingin kong mas makakabuti sa lahat.