Bituin.

Minsan, gusto kong abutin ang mga bituin, liparin ang kalawakan. Pero sa tuwing iniisip ko ito, nakakalimutan kong naabot ko na pala ang isang bituin, nasa tabi ko na siya.

Ang sabi niya sa akin habang kami ay magkatabi't nakahiga sa rooftop ng kanilang bahay.

'kaw talaga, hindi ako kasing taas ng bituin na hindi kayang maabot, na natatanaw mo lang. Hindi din ako kasing lawak ng kalawakan para hindi mo mahanap.

Pero para sa akin, bituin ka, dati, natatanaw lang kita, at sa linawak-lawak ng kalawakan, nakita kita. Wala na akong kailangan hanapin, nandyan ka na eh.

Salamat.

Ako dapat.

Ako nga sabi eh.

Okay, ikaw na nga. Ikaw talaga.

Maraming salamat.

Unti-unti niyang inilapit ang kanyang mukha sa akin. Nagdampi ang aming mga labi.

Nakita ko ang ngiti sa kanyang mga mata, ngiting nagsasabing masaya ako't nandito ka sa tabi ko. Ngiting nagpapahiwatig ng pagmamahal.

Huwag mo akong iwanan ha? Lagi ka lang sa tabi ko.

Kahit na malayo ako, masisilayan mo pa din ako, bituin ako di ba? Ako yun oh! sabay turo sa pinakamaliwanag na bituin.

Ngumiti siya.

Sa tuwing malulungkot ka at hinahanap mo ako, tumingin ka lang sa langit, hanapin mo ang pinakamaliwanag na bituin, dahil ako yun, nagbabantay sa iyo.


Isang ngiti lang ang sinagot niya sa akin. Kuntento na ako dun. Masaya na akong malaman na masaya siya. Kahit ako ang kanyang bituin, siya naman ang araw na nagbibigay liwanag sa madilim kong buhay.

Siya ang dahilan kung bakit sa aking bawat paggising ay ngiti ang makikita sa aking mukha.

Masaya ako, sambit ko.

Ako din, masaya ako.

Dahil nandito ako?

Oo, dahil nandiyan ka sa tabi ko, nandiyan ka para punan ang mga pagkukulang ko, nandiyan ka para mahalin at unawain ako. Nandiyan ka para tanggapin ang pagkakamali ko...

Nine.

Late post.

Pumunta ako kasama si Mama at si Lola sa presinto para bumoto sa halalan 2010, una, hinanap pa ulit yung cluster number ko dahil hindi na gumagana yung comelec site nang tignan ko ito, pangalawa, ang init ng panahon, pangatlo, ang gulo-gulo dun sa eskwelahan.

Sinamahan muna namin si Lola para hanapin ang presinto niya at para makaboto, habang bumoboto siya, pumunta muna ako sa cluster namin kung saan ay kumuha ako ng number, nasa 640+ na yung nakuha ko, samantalang ang tinatawag pa lamang na numero ay nasa 120+ at alas dose na ng tanghali. Pagkatapos bumoto ni Lola, umalis muna kami at kumain, pagkatapos kumain ay nag-grocery pa kami, at pagkatapos nun ay umuwi muna ng bahay, at nag-ayos din ng mga pinamili.

Bandang alas kwatro na ng napagpasyahan naming bumalik sa eskwelahan. Pag-dating namin, number 175+, wow ah, wow lang, halos tatlong oras na kaming nawala at ganun pa din ang usad ng pagboto? Naghintay kami ng naghintay, hanggang sa magutom na lang ulit ako at hanggang sa ma-empty battery na yung cellphone ko, hanggang sa nagsi-alisan na ang ibang mga tao. Time check, 8.30 tik tok tik tok tik tok time check 8.45 tik tok tik tok tik tok, number 640, ayan na, ako na ang tatawagin, nakapasok na ako dun sa presinto, at naghintay ulit, tik tok tik tok tik tok, 9.00pm, syempre nauna si mama, at syempre pa nung hinahanap na siya, wala dun yung pangalan niya, hindi siya dun naka-register, sa ibang presinto siya.

Ako na, pangalan, pirma, kumuha ng balota at marker, umupo sa silya, kinuha ang listahan sa lotto, tumaya...

tapos na tumaya, inihulog na ang balota, engg, engg, engg, CONGRATULATIONS, your vote has been counted.

Naks naman, nakaboto ako pagkatapos ng siyam na oras na paghihintay...

Na-realize ko lang, na kahit na sobrang init, na sobrang tagal ng pila, ay nagtiyatiyaga pa rin ang mga tao upang makaboto lamang, umaasa sa isang bagong Pilipinas, sa isang bagong pamamahala. Sana lamang, kung sino man ang nakaupo na sa Malakanyang ay magampanan niya ang kanyang tungkulin dahil hindi magtiya-tiyaga ang mga tao na pumila at tiisin ang init at gutom kung hindi sila nagnanais ng pagbabago.

Mascot.

Ang tao ba sa loob ng mascot, kapag nagpakuha ka ng litrato kasama siya, nakangiti rin kaya siya?  O hindi dahil sa sobrang pagod at bigat ng suot niya?

Ang tao ba na nagpapakuha ng litrato kasama ang mascot ay masaya? O sa kabila ng kanyang pilit na pag-ngiti ay nagtatago ang isang malungkot na pagkatao?

O 'di kaya'y depende din ito sa kanilang pananaw sa buhay?

-------------------------------------

Sa kabila ng kanyang mga ngiti,
ay nagtatago ang isang alaalang
nagbibigay ng pait sa kanyang mga labi.

Sa kabila ng pait ng alaala ay
isang taong nagbigay sigla at kulay
sa kanyang buhay.

Sa kabila ng pagtatago
sa isang pagkataong hindi kanya,
ay isang taong nangangarap.

Sa kabila ng bigat na pasan,
ay isang pag-asang magbibigay
ng ngiti sa kanyang mga labi.

Unexpected.

'Di ko na-foresee na mangyayari sa amin yun'

I just have to share this conversation over some gin-pom, datung puti or I don't know what it is called. We are arguing about someone who had a break-up with his girlfriend.

'Kung kami talaga, kami talaga hanggang huli...'

That was what he said, but then again, someone had a 'theory' about this. What he said was, if you think that way, then it is okay for you to play around 'cause in the end, you'll end up to be with her. And it is okay because you are confident enough that she will just understand what you had done wrong.

-------------------------------------------

Minsan talaga, sa sobrang paniniwala natin sa pagmamahal o kahit sa anumang bagay, di na natin nakikita kung ano ang tama at ano ang mali, ang nakikita natin ay kung ano ang gusto nating gawin sa kasalukuyan at di natin nakikita ang magiging epekto nito sa huli. Ika nga nila, "nasa huli ang pagsisisi", gasgas man na kasabihan ngunit ito pa rin ang sasabihin at sasabihin ng kung sinuman ang nagsisi sa mga bagay-bagay na kanyang nagawa na nila. Magsisi ka man, ay halos wala ka na mgagawa dito, ang maari na lamang ay ito'y buuin uli. Ngunit di na ito magiging katulad ng dati. Mayroon ng 'caution' sa bawat kilos at galaw mo. Di na buo ang pagtitiwala mo sa isang taong minsan ay nagawa kang lokohin o pagtaksilan. Masarap isipin na sa kabila ng kalokohang ginawa mo ay tinanggap ka pang muli na iyong minamahal, ngunit masakit isipin na sa bawat kilos at galaw mo ay may mga matang sumusunod dito upang pagsabihan ka at ipaalala ang anumang sakit na idinulot nito. Para bang bilanggo ka na sa iyong nagawang kulungan. Ang kulungan kung saan bawat kilos at galaw ay minamasid. Na sa bawat kilos mo ay may katumbas na puntos upang matanggap kang muli.

Kung mahal mo ang isang tao, magagawa mo bang magsinungaling at pagtaksilan siya? Magagawa mo bang lahat ng kanyang pagsusumamo ay iyong gagawin? O magagawa mo bang tanggihan ang kung ano mang bagay na kanyang hinahangad at iparating sa kanya na di sa lahat ng panahon ay maari mong makuha ang gusto mo?

Sa laro ba ng pagibig, kailangan ay isang team kayo upang mabuo ang isang stratehiya kung saan kayo ay magwawagi? O ang kailangan mo ay ang isang taong naniniwala sa iyong  kakayahan?

Late.

NOON (School)

7:30 earliest schedule. plus 15 minutes 'grace' period (depends on how long the subject will be)
------------------------------------
6:00 Check Phone. 5 mins.

6:10 Wake up. Have to finish some works.

6:20 Done with works.

6:30 Eat. Fix myself.

6:45 Get out of the house.

6:50 LRT 2 Anonas Station.

7:15 LRT 2 Legarda Station. Pedicab.

7:20 P.Noval, Beato. / Lacson, Eng. Bldg. Late.

7:30 Start of class.

Buti na lang at di ako na-FA (failure due to absences) at naka-graduate ako in time.
Talagang sakto lang ako sa oras, o di kaya ay late talaga ako. Pinipilit kong baguhin.



NGAYON (Work)

8:30 - start of work. plus 15 minutes 'grace' period.
-----------------------------------------
7:00 Check the cellphone. Maaga pa. 15mins.

7:30 Wait. Additional 5mins.

7:45 Wake up! Wake up! Too sleepy.

8:00 wake up. fix myself.

8:30 drink milo. get out of the house.

8:45 LRT 2 Anonas Station.

8:50 MRT 3 Araneta-Cubao Station.

9:20 MRT3 Ayala Ave. Station.

9:40 Sign-in. Work. Late. Bawas sweldo.

Salamat na lang at wala pa ako memo, good-luck sa evaluation.
Tulog mantika. Di uubra ang alarm ng cellphone. Di din uubra ang panggigising ng magulang. wala din kwenta ang text o tawag. Basta kapag kumakanta na ang subconscious mind ko, time to wake up. Weird ba? Parang may sariling playlist ang utak ko, kusa na lang may maiisip na song for the day, yun na ang alarm ko para gumising.

Wake me up.

Cookies.

I already knew what would happen after he gave me the last piece of oatmeal raisin cookie, yet I decided to stay. I was wondering , what will happen next? Will he be able to talk about 'us'? Can we resolve our problems? The conflict between us? These are the questions running on my mind. He utter some words, I couldn't understand.

I was like one of the character in a drama series, I am the girl who truly loves him, but he, on the other hand doesn't. It was a roller coaster ride between the two of us. But between what he was saying and what was worrying me, only some words caught up my attention, 'I love you, but...',

I bite the last oatmeal raisin cookie that he gave me, now, I was the one who is watching a movie or a drama series. I was like, what? what if? what will he say after the but? what will happen next? so many questions, only him could answer.

He then continued, 'I love you but, I was in love with somebody...'.

At first, I was shocked, but then again, I thought of a typical movie, he loves somebody else, better than me, and then he continued.

'...and he was a guy."

And right there and then, the oatmeal raisin cookie that he gave me fell on the floor. I cannot utter a single word, I couldn't even react, I was shocked.

The guy whom that I loved more than my life, love someone, not a girl, but a guy. I stand where I am sitting, saying no words on my mouth, I left him and inch by inch I walked away.

----------------------------------------------------------------------------

An entrance exam entry for a literary org. They provided the first and last sentence and it is up to you on what will happen to the story.